Język migowy

Termin „język migowy” odnosi się do każdej formy komunikacji, która wykorzystuje wskazówki wizualne zamiast lub oprócz wokalizacji i innych form komunikacji niewerbalnej. Języki migowe są używane przez osoby niesłyszące lub niedosłyszące, a także przez osoby słyszące, które się z nimi komunikują.

Na całym świecie używa się setek różnych języków migowych. Niektóre, jak amerykański język migowy (ASL), rozwinęły się w sposób naturalny z biegiem czasu. Inne, takie jak brytyjski język migowy (BSL), zostały stworzone specjalnie do użytku przez społeczność niesłyszących. Jeszcze inne, takie jak Signed Exact English (SEE) i Cued Speech, opierają się na istniejących językach mówionych i mają na celu wspieranie komunikacji ustnej.

Pomimo różnego pochodzenia, wszystkie języki migowe mają pewne cechy. Na przykład wszystkie używają kombinacji kształtów dłoni, orientacji i ruchu, aby stworzyć znaczenie. Wykorzystują również przestrzeń do przekazywania informacji o odległości, kierunku i lokalizacji.

Większość języków migowych jest niepisana, co może stanowić wyzwanie dla osób niesłyszących, które chcą nauczyć się czytać i pisać. Istnieje jednak wiele sposobów przedstawiania języka migowego za pomocą symboli pisanych. Jednym z popularnych systemów jest notacja Stokoe, która wykorzystuje kombinację cyfr i liter do opisania kształtów, ruchów i lokalizacji dłoni używanych podczas składania podpisu.

Nauka języka migowego może być cennym sposobem komunikowania się z osobami niesłyszącymi i innymi osobami, które używają języka migowego jako podstawowego sposobu komunikacji. Może również pomóc osobom słyszącym lepiej zrozumieć doświadczenie głuchoty i wyzwania, przed którymi stoją osoby niesłyszące. W niektórych przypadkach może być nawet stosowany jako forma terapii pomagającej osobom z zaburzeniami komunikacji.